Ατενίζω τον ορίζοντα...εκεί που φθάνει η ματιά μου ακολουθώντας τις σκέψεις μου που ξεχύνονται από το μυαλό μου σαν άλογα αδάμαστα που τρέχουν με ορμή και ελευθερία.
Δεν κοιτάνε πίσω τους μόνο μπροστά με ανυπομονησία για τα καινούργια εδάφη που ανακαλύπτουν. Νέες ομορφιές ποικίλλουν κι εναλλάσσονται σαν τις εποχές του χρόνου αφήνοντας τα δώρα και τους καρπούς τους προς τέρψιν κι ευχαρίστηση.
Αγκαλιάζουν την ραγισμένη μου καρδιά με αγάπη και στοργή και τραγουδούν με νότες και ήχους απόκοσμους καταφέρνοντας να σχηματίσουν πάλι μία συμπαγή μορφή.
Πόση δύναμη κρύβουν οι σκέψεις του μυαλού...
Η ίδια δύναμη που σε καταρρακώνει μέσα από το φόβο του αγνώστου και της ανάγκης για έλεγχο κι εξουσία είναι ακριβώς η ίδια με την εξυψωτική δόνηση της αληθινής σου υπόστασης.
Ανεβαίνεις στο βάθρο σου νικητής παίρνοντας στα χέρια άλλο ένα χρυσό μετάλλιο.
Ο ορίζοντας ξεμακραίνει κι άλλο... και η ματιά σου εκπαιδεύεται να βλέπει ακόμα μακρύτερα.
Ακούραστα άλογα ενδυναμωμένα, τινάζουν με χάρη τη χαίτη τους και απομακρύνονται με λαχτάρα σε νέους τόπους.