Φτωχές οι λέξεις μπροστά στα συναισθήματα.
Με τι ρούχα να τις ντύσω, να φαντάζουν πλούσιες γεμίζοντας το χώρο απ' άκρη σ' άκρη.
Το χώρο...πόσο άδειος, πόσο γεμάτος... κάθε φορά αλλάζει, μεταβάλλεται, δημιουργώντας την αίσθηση του κενού,του ανικανοποίητου.
Ποια μάτια θα δουν; ποια μάτια θα κοιτάξουν; Εισβάλλουν με ορμή και θέληση να ορίσουν, να κατακτήσουν και ν' αποσυρθούν.
Τα χέρια... διάπλατα ανοιχτά να υποδεχθούν, να αγκαλιάσουν και ν' ανιχνεύσουν τα σημάδια που αχνά διαγράφονται και μαρτυρούνε οδύνες, πίκρες κι αποχωρισμούς, τη θλίψη και αμέτρητους θανάτους.
Τα χείλη... που χρόνια θρήνησαν μέσα από βουβές σιωπές και αναφιλητά δακρύων.
Μα η καρδιά να στέκει αγέρωχη, ατρόμητη και δυνατή, μες τον δικό της τον παλμό, μονάχη κι ανεξάρτητη να μάχεται με τις σκιες και να φωτίζει απειλές και σκοτοδίνες. Ανατολές και Ηλιοβασιλέματα να προσκαλεί απ' το κατώφλι να περάσουν, να τους κεράσει όνειρα, ελπίδες και λαχτάρες...να επιστρέψουν πίσω με δώρα και στολίδια και να υφάνουν τα μερόνυχτα που με υπομονή σταθήκαν άδεια προσμένοντας τα πλουμιστά κεντήδια να φορέσουν και να πανηγυρίσουνε, το αλλιώτικο, το από αλλού φερμένο.
Αυτό που μοιάζει θησαυρός, ανέγγιχτος κι αμόλυντος, να λάμψει, ν' αναστήσει και ν' αναστηθεί.
Κι ύστερα ο ουρανός θα είν' αλλιώς...αμέτρητα αστέρια θα στήσουνε χορό ολόγυρα σκορπίζοντας το φως σ' όλη την πλάση, δημιουργώντας ένα θέαμα μοναδικό, πολύτιμο μ' αληθινό.
Και τότε θυμάσαι πως είναι να νιώθεις, να αισθάνεσαι, να ζεις και ν' αναπνέεις μέσα από την έκρηξη αισθήσεων και λόγων.
Φτωχές οι λέξεις...