Εικόνες και τοπία
ξεθωριασμένα μέσα στην ομίχλη του μυαλού μου...πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις ξεχασμένα σε μια γωνιά προσμένουν την ενθύμηση για να μπορέσουν να γιορτάσουν το ξύπνημα των αναμνήσεων και να ξεκινήσουν το χορό της επιστροφής...αυτής της συγκεκριμένης επιστροφής στο ξέφωτο του δάσους που κρύβει όλα τα μυστικά της ψυχής μου, σε ένα σπίτι κρυμμένο καλά από αδιάκριτα βλέμματα και περίεργες σκεπτομορφές. Όσο και να σκάψω βαθιά μέσα και να κοιτάξω πίσω στο παρελθόν, με βλέπω να στέκω μακριά από το άνοιγμα αυτό ανάμεσα στα δέντρα...εκεί που το φως φαντάζει θαμπό κι απόμακρο...κι όμως το νιώθω τόσο κοντά...η γλυκιά αίσθηση της ζεστής αύρας του μέσα από το θρόισμα των φύλλων που με απόκοσμους ήχους μου ψιθυρίζουν το γλυκό τους κάλεσμα...τη μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα που απολαμβάνει το φρέσκο αέρα...την κίνηση των δέντρων που μοιάζουν να χορεύουν με κινήσεις αρμονικές σε κάθε κίνηση των κλαδιών τους...Με καλούν και ανταποκρίνομαι...Μεμιάς βρίσκομαι ανάμεσά τους...Με αγκαλιάζουν πέπλα διάφανα και με σηκώνουν ψηλά...Το Φως τώρα είναι τόσο ζωντανό, τόσο έντονο και εκτυφλωτικό που αφήνομαι με κλειστά τα μάτια στην απόλαυση της θέρμης του...Στροβιλίζομαι και εκτινάσσομαι σε πεδία ανυπέρβλητης ομορφιάς και τελειότητας...Μένω εκεί...Είναι το Εδώ και Τώρα που συνειδητοποιώ ότι βιώνω...το Τώρα που αφήνω κάθε φορά να περνάει στη δίνη του χρόνου και στις σκέψεις που με στοιχειώνουν....