Πρόκειται, όμως, για δύο διαφορετικές τεχνικές ή, για να ακριβολογώ, για δύο διαφορετικές πράξεις.
Ο άνθρωπος, κατά την πράξη του διαλογισμού, προβάλλει τη συνειδητότητα του προς τα Ανώτερα Επίπεδα ή Κόσμους φθάνοντας κάποτε σε επαφή με το Θείο.
Αυτός που προσεύχεται πραγματοποιεί την αντίστροφη πράξη. Έλκει το Θείο προς τον εσωτερικό του κόσμο, αντί να προβάλλει τη συνειδητότητα προς τα έξω.
Ο ένας δρόμος οδηγεί στην έξω από εμάς αντίληψη και με τη βοήθεια ορισμένων κανόνων αποκτούμε σταδιακά την αντίληψη των διαφόρων επιπέδων των αοράτων κόσμων και των ανάλογων όντων που τους κατοικούν, φθάνοντας τελικά μέχρι την αντίληψη του ίδιου του Θεού. Συνεχίζοντας την εξωτερική παρατήρηση προχωρούμε μελετώντας και εφαρμόζουμε τον Νόμο της Αναλογίας στον ίδιο μας τον εαυτό.
Θα μπορούσαμε σε όλη αυτή τη διεργασία να δώσουμε τον όρο του •Αποκρυφισμού.•
Ο άλλος δρόμος, εκείνος της προσευχής, μας ωθεί να στραφούμε προς τον εσωτερικό μας κόσμο και να αναζητήσουμε εκεί τον Θεό. Είναι ένας δρόμος δυσκολότερος, περισσότερο υποκειμενικός, αλλά πολύ ταχύτερος.
Είναι ο δρόμος του •Μυστικισμού.•
VIA TRACKER