κρατάς τα όργανα της μουσικής που σε ταξιδεύει για να κάνεις την μεγάλη έξοδο με συντροφιά αγαπημένες παρουσίες που νιώθεις να σε συντροφεύουν σε αυτό το τόλμημα...πίσω στο χρόνο σαν κοιτάς η λέξη αυτή κράδαινε τις χορδές της ψυχής σου ταλαντεύοντας τις νότες άλλοτε ήρεμα... άλλοτε δυνατά... θέλοντας να σε ξυπνήσει, να δεις πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από τον ήλιο, πέρα από τη σελήνη, σε κείνον τον απέραντο ωκεανό από αστέρια που θωρούσαν διακριτικά αναμένοντας την άφιξή σου... το πέρασμα σου από το καθένα... για να γευτείς τις ενθυμήσεις, τους παλμούς και τα χρώματα που κάποτε με τα παιγνιδίσματά τους ενωνόσουν με το Όλον, με την Πηγή και την Αρμονία...μη στέκεσαι άλλο, ξεκίνα, πέτα, είναι όλα και όλοι εκεί, σε περιμένουν με στοργή να ενωθείτε ξανά γιατί αυτό το πέταγμα είναι το πιο μακρύ, το πιο λαμπρό, το πιο φωτεινό από την αρχή του χρόνου σου...