Σκέψεις κι ενοχές σφυρηλατούν το μυαλό μου...συμπεριφορές και ξεσπάσματα αυτής της γήινης εκδοχής μου...πόσο λεπτή σχεδόν αόρατη κλωστή συγκρατεί την λογική από την παράνοια...τη μια στιγμή είμαι ανάλαφρη και διάφανη και την αμέσως επόμενη σε χρόνο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, τόσο βαριά κι ασήκωτη.
Πέφτω σε αδράνεια και μένω στη σιωπή...θυμωμένη, απογοητευμένη, πικραμένη από την αδυναμία να ελέγξω τη γήινη υπόσταση. Πως να κατανοήσω τα θέατρα ελέγχου και τους αμέτρητους ρόλους που παίζω...πως να ορίσω την έννοια της μαθητείας μου μέσα από τόσα λάθη και εξάρσεις;
Κατανοώ και αποδέχομαι...με ταπεινότητα υπομένω την κάθε δοκιμασία γιατί η ψυχή γνωρίζει όσα το μυαλό και η καρδιά αδυνατούν να συλλάβουν.
Η σύνδεση που έχουν με εγκλωβίζει στη δική τους πραγματικότητα...θέλω να δραπετεύσω...να απελευθερωθώ από τα δεσμά που φυλακίζουν την αλήθεια μου...να λυτρωθώ και να λυτρώσω.
Το ξέρω ότι δεν είμαι μόνη, όμως η πλάνη της ουτοπίας που ζω με παρασύρει στα μονοπάτια τα δύσβατα και τραχιά για ν’ ανακόψει την ορμή μου, πεισμώνω κι αντιστέκομαι...ορθώνομαι με πίστη κι εμπιστοσύνη...η φωτιά που μέσα μου απλωνόταν σε κάθε μου πτυχή τώρα υποχωρεί...κέρδισα κι αυτή τη μάχη...πλάι μου διακριτικά νιώθω τις παρουσίες των Δασκάλων μου...η αγάπη τους με επανέφερε στο στόχο...είμαι πάλι έτοιμη...